เริ่มจากตัวเอกของเรื่องก็คือแม่หญิงดวงแก้ว แล้วก็ หมวดโอปอ
น้ำตาลชี้ให้เห็นว่านักแสดงสองคนนี้ “เป็นคนละคนอย่างชัดเจน”
คือเชื่อเลยว่านี่ล่ะคือโอปอแล้วก็นั่นคือดวงแก้ว
พิจักขณา เธอ “เหน็ด” แต้ๆหนา
ต่อมาพ่อแพทย์แห่งอโยธยา แรกๆก็บางทีอาจขัดหูขัดตาที่จังหวะจะโคนเอื่อย
แต่ว่าพอลองติดตามดูแล้วก็จะพบว่านี่คือ “หลวงยาวรเวช” จริงๆไม่ใช่สหาย-คณิณ
แล้วก็ยิ่งเจอรอยยิ้มตรงไปตรงมาตามแบบฉบับคนเมืองศรี ก็ยิ่งซ้ำเติมว่า “นี่มันไม่ใช่การแสดง” แต่ว่าคือคนที่มีตัวตนจริงๆ
ส่วนพระเอกอีกคนอย่างกระทิง แรกๆก็ขัดหูขัดตาเพราะว่ายังดูไม่ค่อยเนียนมากแค่ไหน
แต่ว่าบทบู๊ทำให้เชื่อว่า “นี่แหละคือตำรวจ” แล้วก็ยิ่งดูยิ่งมีเสน่ห์บวกกับรอยยิ้มที่บากบั่นจะแอ๊วดวงแก้วทุกเวลา
แต่ว่าดูท่าจะเป็นคนขี้ร้อนเห็นเหงื่อไหลทุกซีนเลยเสื้อผ้าเปียกหมด -___-
พวกเราชอบซีนบู๊ทุกซีน มันเท่มาก สวยมาก แล้วก็เยี่ยมมาก
พี่แพทย์แล้วก็โอปอทำเป็นดีจนบางทีอาจแปลงเป็นมาตรฐานซีนบู๊ของช่องไปเลยก็ได้
เพราะว่าราวดูหนังใหญ่เลย แล้วก็ทำให้เชื่อว่านั่นแหละคือนักแสดงในความจริงๆที่หลุดออกมาจากโลกนิยาย
สรุปก็คือประเด็นนี้ทำให้พวกเราเชื่อว่ามันไม่ใช่การแสดง
เพราะว่าทั้งท่าทาง น้ำเสียง ลีลา แล้วก็ความละเอียดของบทละคร ที่มีที่ติน้อยมาก จนไม่ได้อยากต้องการจะจับผิดอะไร
ขอยกย่องผู้แสดงแล้วก็คณะทำงานมากจริงๆที่แต่งตั้งละคร “โคตะระดี” อย่างนี้มาให้พวกเราหลงเพ้อละเมอหาแต่ว่านักแสดงกันไม่เว้นทุกๆวัน
